وصیت نامه عاشق به معشوق

 پس  از مرگم ز راه دوستداری             بکن جانا به قبرستان گذاری 

مزارم جستجو کن زان میانه               بود بر تربت من این نشانه 

همان تربت که دیدی از گل وی            گل حیرت زده سر بر دل وی 

یقین دان این بود قبر من زار               که در خاکم به هجرانت گرفتار 

به  بالینم نشین و نوحه سر کن          گل قبرم ز آب دیده تر کن  

بگو برخیز ای ناشاد رفته                    رفیقان را همه از یاد رفته  

روا  نبود که تو در خاک پنهان              به بالین تو من با چشم گریان 

به حق نرگسان پرخمارم                   که اکنون در فراقت اشکبارم 

به حق عهدو پیمانی که بستیم          به آن ساعت که با هم مینشستیم 

مگر عهد و وفا بدرود کردی                  که یاران جدایی زود کردی 

بدین حالت بیامرزد خدایت                 شده عهدو وفای من زیادت 

بدین زلف پریشانم که برخیز               بدین چاک گریبانم که برخیز  

نباشد رخصتم در بازگشتن                 در این عالم دمی با تو نشستن 

ولی اندر بگویم با حالت زار                 بگویم در جوابت ای وفادار 

به طفلی عاشق روی تو گشتم          اسیر دام گیسوی تو گشتم 

بسی سختی که در عشق تو دیدم    بسی تلخی که در هجران چشیدم 

بسی شبها که بیداری سحر شد       بسی جاری به رخ خون جگر شد 

به دل میفشانم تخم وصالت              ولی نومید مردم در خیالت 

نگشته آتش عشق تو خاموش          نباشد عهد وپیمانم فراموش 

شده این قبر جاو منزل من                ولی داغ تو مانده بر دل من 

نباشد آتش اندر مسکنم راه             ولی هجر تو میسوزد تنم را 

به امید وصالت ای وفادار                   بخوانم تا شود محشر پدیدار 

چو روز حشر شد برخیزم از گل          کفن در گردن و عشق تو در دل 

اگر پرسیدنم از چه مذهب هستی      بگویم مذهب من دل پرستی